Szczegóły
Kategoria: Ryby

Jesiotr bałtycki (Acipenser oxyrinchus oxyrinchus) – duża, dwuśrodowiskowa, anadromiczna ryba jesiotrokształtna z rodziny jesiotrowatych (Acipenseridae) zasiedlająca zlewisko Morza Bałtyckiego. Ryba o niejasnej pozycji taksonomicznej, wcześniej uważana była za bałtycką populację jesiotra zachodniego (Acipenser sturio), obecnie jest uznawana za wschodnią populację występującego wzdłuż atlantyckich wybrzeży Ameryki Północnej jesiotra ostronosego (Acipenser oxyrinchus).

W Morzu Bałtyckim jesiotr pojawił się nie wcześniej niż 7500 lat temu, około 500 lat po uformowaniu się Morza Litorynowego – dane genetyczne sugerują, że nastąpiło to około 4000–5000 lat temu. Z neolitu i wczesnego średniowiecza znane są udokumentowane dowody obecności tej ryby w basenie Morza Bałtyckiego – rysunki naskalne na półwyspie Besov Nos i pozostałości części kostnych jesiotra odkryte m.in. na terenie Wolina i Gdańska. Z badań wynika, że najwięcej jesiotrów łowiono w VIII wieku. Od tamtej pory liczebność populacji ciągle się zmniejszała. Na początku XX wieku nastąpił tak duży spadek liczebności populacji, że ryba straciła znaczenie gospodarcze. Częściowe zakazy połowów wprowadzono w 1918 na Pomorzu Zachodnim i w 1932 w dorzeczu Wisły. Od 1936 obowiązywał całkowity zakaz połowów, co nie uchroniło ryby przed wyginięciem. Ostatni znany egzemplarz złowiła załoga kutra poławiającego śledzie w 1996 w pobliżu estońskiej wyspy Muhu. Ryba miała długość 2,9 m i masę ciała 136 kg, jej wiek oceniono na 50 lat. Był to trzeci jesiotr złowiony w Bałtyku od 1992 roku.

Jesiotr bałtycki spędzał większość życia w Bałtyku. Na okres tarła wpływał wiosną do górnego biegu rzek (Wisła, Odra, Niemen, Dźwina i Newa). Był rybą długowieczną, późno dojrzewającą płciowo. Samce osiągały zdolność do rozrodu pomiędzy 12. a 15. rokiem życia, samice dwa do trzech lat później. Młode żywiły się zooplanktonem, później bezkręgowcami, a dorosłe zjadały mięczaki, skorupiaki i małe ryby.

Istotną cechą odróżniającą jesiotra bałtyckiego od innych jesiotrowatych spotykanych w polskich wodach jest masa ciała, która u dorosłych osobników jesiotra bałtyckiego znacznie przekracza 100 kg, w porównaniu do kilku kilogramów dla uciekinierów z hodowli – zwykle jesiotra syberyjskiego, rosyjskiego i ich mieszańców. Ubarwienie grzbietu zmienne – od ciemnooliwkowego do prawie czarnego, boki srebrzyste, brzuch prawie biały. Płytki kostne kontrastują z resztą ciała.

jesiotr – Wikisłownik, wolny słownik wielojęzyczny

Szczegóły
Kategoria: Ryby

Karaś pospolity, karaś (Carassius carassius) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).

Występuje w Europie (z wyjątkiem zlewiska Oceanu Lodowatego, północnej Szkocji, Irlandii, zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego, południowych i środkowych Włoch oraz zachodniej części Bałkanów) oraz w dorzeczach większych rzek syberyjskich aż po Lenę.

Preferuje małe i płytkie zbiorniki wodne (starorzecza, glinianki, torfianki). W Polsce jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących, w miejscach o porośniętym roślinami podłożu. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie. Niewielkie jego ilości są hodowane w gospodarstwach stawowych.

Toleruje bardzo niską zawartość tlenu. Często w takich zbiornikach o wysokiej zawartości dwutlenku węgla i siarkowodoru tworzy formę karłowatą, która ma wysmukłe, wydłużone ciało i w wieku 8–10 lat osiąga zaledwie 9–10 cm długości.

Osiąga długość 40 (50) cm i masę 1 (2) kg. Ciało bardzo mocno wygrzbiecone i krótkie, pokryte dużymi, równo ułożonymi łuskami. Płetwa grzbietowa bardzo długa, sięga niemal do nasady trzonu ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowany (około 30 ząbków), podobnie jak ostatni twardy promień płetwy odbytowej. Głowa nieduża, otwór gębowy mały, znajduje się na końcu pyska ustawiony nieco skośnie ku górze. Zęby gardłowe ustawione są w jednym szeregu. Grzbiet i boki brunatnozłociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały. Płetwy piersiowe i brzuszne przy nasadzie są lekko zaczerwienione.

Karaś pospolity – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szczegóły
Kategoria: Ryby

Szczupak pospolity, szczupak (Esox lucius) – gatunek szeroko rozprzestrzenionej, drapieżnej ryby z rodziny szczupakowatych (Esocidae). Jego okołobiegunowy zasięg występowania jest największym naturalnym zasięgiem ryb wyłącznie słodkowodnych.

Cała Europa, z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, południowych Włoch i południowej części Półwyspu Bałkańskiego a także północna oraz środkowa Azja i Ameryka Północna. Introdukowany w wielu krajach świata, m.in. w Hiszpanii. Żyje w wodach słodkich, zarówno płynących, jak i stojących, oraz w słonawych wodach Bałtyku.

Szczupak pospolity osiąga długość do 1,5 m i masę do około 10 kg. Okazy ponad 15–20 kg są rzadkie. Notowany rekord masy wynosił 35 kg. Ciało szczupaka pospolitego jest spłaszczone, opływowe. Głowa wydłużona, ze zwężającymi się szczękami i bardzo szerokim spłaszczonym pyskiem. Zęby szczupaka na żuchwie są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka jest ich pozbawiona. Ponadto liczne zęby występują na kości podniebiennej, kościach międzyszczękowych, lemieszu, kości gnykowej oraz łukach skrzelowych. Łuski są dosyć małe, owalne, mocno osadzone w skórze. Linia boczna dobrze rozwinięta, często poprzerywana, posiada dwa lub trzy rozgałęzienia wzdłuż boków. Na głowie znajdują się liczne jamki zmysłowe. Płetwa grzbietowa i odbytowa są przesunięte mocno do tyłu i położone blisko siebie. Ubarwienie zmienne w zależności od warunków środowiska. Młode osobniki są zwykle jasnozielone, brązowawe lub srebrzyste. Ciemne plamy na bokach zlewają się czasami w poprzeczne smugi. Starsze osobniki mają ciemnozielony grzbiet, jaśniejsze nakrapiane żółtymi plamami boki i biały brzuch. Płetwy parzyste są czerwonawe i jasne, na nieparzystych występują ciemne poprzeczne paski. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko.

Szczupak: wartość odżywcza, zastosowanie kulinarne - Beszamel.pl